παράσταση αλληλεγγύης και κάλεσμα ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού

Σήμερα 20/12/2016 εκδικάζεται υπόθεση βιασμού. Tον Ιούλιο του 2013, μία 25χρονη κοπέλα κατήγγειλε ότι έπεσε θύμα βιασμού από δύο νεαρούς άνδρες κοντά σε στάση λεωφορείου, σε χωριό του Δήμου Μινώα Πεδιάδος, ενώ περίμενε το λεωφορείο για να πάει στη δουλειά της. Οι περιπτώσεις όπου περιστατικά έμφυλης βίας βγαίνουν στην επιφάνεια είναι ελάχιστες. Παρόλα αυτά, η σεξιστική βία είναι πανταχού παρούσα και μέρος της καθημερινότητάς μας. Με αφορμή την δίκη που διεξάγεται αυτές τις μέρες στο Ηράκλειο, βγαίνουμε στον δρόμο για να μιλήσουμε ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού, ενάντια στην πατριαρχία και κάθε νοοτροπία που μας θέλει υποτελή υποκείμενα μιας σιχαμένης ματσίλας. Δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε κάθε γυναίκα, άντρα, cis, trans, ντόπια ή μετανάστρια που έχει το θάρρος να σπάσει τον φόβο και την σιωπή, δίνοντας έτσι ένα ακόμα χτύπημα στην πατριαρχία.

Σε αντίθεση με το πώς παρουσιάζονται από την κοινωνία και τα Μ.Μ.Ε., οι βιασμοί δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι πάρα απόρροια μίας συνολικής κουλτούρας. Στα πλαίσια μίας κοινωνικής πραγματικότητας όπου υπάρχει ακραία υποτίμηση της γυναίκας, δίνεται αυτόματα στο “κυρίαρχο φύλο” το δικαίωμα της επιβολής πάνω στα σώματά μας και εν τέλη στη ζωή μας με κάθε εξουσιαστικό τρόπο. Από την παρενόχληση στο δρόμο, στη δουλειά, στο σχολείο και στο σπίτι, από τα σεξιστικά «αστεία» που αναπαράγονται από όλα τα μέσα, μέχρι την σωματική βία και τον βιασμό, αυτή η κοινωνία βρωμάει σεξισμό από τα σωθικά της. Έτσι, όσο κι αν βολεύει να σκεφτόμαστε τον βιαστή ως έναν «δράκο», μετανάστη, ψυχικά ασθενή, ανώμαλο, λούμπεν – με κάποιον τρόπο δηλαδή που τον διαχωρίζει από εμάς – η τραγική αλήθεια είναι ότι σε κάθε περίπτωση είναι γέννημα θρέμμα αυτής της κοινωνίας και των ηθών της.

Ο βιασμός ως πράξη όμως, συχνά παρερμηνεύεται. Δεν αποτελεί έκφραση σεξουαλικής ορμής, όπως παρουσιάζεται, αλλά προέκταση της έμφυλης βίας. Δεν υπάρχει τίποτε ερωτικό ή σεξουαλικό σε μία τέτοια πράξη. Λειτουργεί ως μέσο επιβολής, ταπείνωσης και εκδίκησης των θυτών εις βάρος του θύματος. Είναι η επιβολή κάποιου στο σώμα, στη ζωή μας, ενάντια στη θέλησή μας. Μ’ άλλα λόγια, ο βιασμός δεν είναι παρά ένας εξουσιαστικός μηχανισμός και η κουλτούρα του βιασμού, η απενοχοποίησή του στις συνειδήσεις. Η αντίφαση δηλαδή, όπου τα κατηγορώ της κοινωνίας πέφτουν στο θύμα, εκφράζοντας ότι πιθανώς να «τα ήθελε», να λέει ψέματα, να είχε προκλητικό ντύσιμο ή συμπεριφορά ή το κατάπτυστο «τα εν οίκω μη εν δήμω» για να αποφύγουν να πουν το αυτονόητο: για τον βιασμό φταίει ο βιαστής.

Αυτή η υπόθεση βιασμού, δεν είναι η πρώτη. Είναι όμως από τις λίγες που καταγγέλλονται και δημοσιεύονται. Η πατριαρχία, ο μισογυνισμός και η διάχυτη κουλτούρα του βιασμού, σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας (δυσπιστία, στιγματισμός), συχνά αποθαρρύνουν τα θύματα του βιασμού να τον καταγγείλουν, αισθανόμενα φόβο, ντροπή και ενοχές. Εκτός όλων αυτών, ο βιασμός από μόνος του αφήνει βαρύ ψυχολογικό φορτίο στο θύμα που μπορεί να το αποθαρρύνει για την όποια διεκδίκηση. Αλλά ακόμη κι όταν αυτοί οι φραγμοί ξεπεραστούν και γίνει καταγγελία, το θύμα πρέπει, είτε στην αστυνομία είτε στο δικαστήριο, να αποδείξει: πρώτον, ότι πράγματι είναι θύμα βιασμού, δεύτερο ότι είναι άμεμπτου ηθικής και τρίτο ότι δεν το ήθελε, αλλά αντιστάθηκε στην όποια επιβολή. Πρέπει δηλαδή το ίδιο το θύμα να αποδείξει την μη ενοχή του. Με λίγα λόγια, τα θύματα βιασμού έρχονται αντιμέτωπα, όχι μόνο με το βιαστή τους, αλλά με ολόκληρο το σύστημα που τον εκτρέφει.

Ας μην έχουμε αυταπάτες, η αστική δικαιοσύνη δε θα δικαιώσει καμία/κανέναν, ωστόσο η καταδίκη των βιαστών είναι το ελάχιστο που οφείλει να συμβεί προς την αποκατάσταση της γυναίκας που βρήκε τη δύναμη να κάνει αυτή την καταγγελία. Η πραγματική δικαίωση θα έρθει όταν διαλυθεί οριστικά η πατριαρχία και εξαλείψουμε κάθε μορφής καταπίεση, όταν η κουλτούρα του βιασμού θα θεωρείται παθογένεια και όταν η κοινωνία δε θα συγκαλύπτει, αλλά θα απομονώνει τους βιαστές και θα καταδικάζει τις πράξεις τους.

Καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης την Τρίτη 20/12 στις 9:00 έξω από τα δικαστήρια.

ποτέ καμία μόνη στην έμφυλη βία.

βιασμοί, σεξισμός, πατριαρχία, μια μέρα η ισότητα δεν θα’ ναι ουτοπία

Κείμενο για την 25η Νοέμβρη - Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

25 Νοέμβρη - Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών
όμως η έμφυλη βία δεν είναι επέτειος – είναι φαινόμενο καθημερινό!

• Χανιά, Αύγουστος 2016 : κοπέλα 22 χρονών βιάζεται ομαδικά από το φίλο της και 5 ακόμη άτομα

• Χανιά, Οκτώβριος 2016 : 20χρονη δέχεται απόπειρα βιασμού στο δρόμο για το σπίτι της έπειτα από τη νυχτερινή της έξοδο

• Χανιά ,Οκτώβριος 2016 : 73χρονος πυροβολεί εν ψυχρώ σε εμπορικό δρόμο την 62χρονη γυναίκα του ύστερα από έντονο διαπληκτισμό μεταξύ τους

• Μίνωας Πεδιάδος , Ιούλιος 2013 : 25χρονη βιάζεται από δύο νεαρούς άνδρες την ώρα που κατευθύνεται στη δουλειά της

• Ηράκλειο , Νοεμβριος 2016 : 25χρονος αποπειράται να βιάσει 20χρονη κοπέλα στις τουαλέτες μιας κεντρικής καφετέριας μέρα μεσημέρι

• Ρέθυμνο, Οκτώβριος 2016 : νεαρή μετανάστρια δέχεται επίθεση στο σπίτη της από νεαρό άνδρα ο οποίος προσπαθεί να τη βιάσει, η κοπέλα αμύνεται με σπασμένο μπουκάλι και με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του δράστη

• Μοίρες , Νοέμβριος 2012 : 78χρονη γυναίκα βιάζεται από 19χρονο από την Ιεράπετρα στο σπίτι της . Με την απειλή ότι θα την σκοτώσει της αποσπά όλα της τα  χρήματα  (5 ευρώ) . Μετά από 3 μήνες η γυναίκα απεβίωσε.

• Ιεράπετρα , Μάιος 2012 : 24χρονη καταγγέλει τον συστηματικό βιασμό που δέχθηκε σε ηλικία 13 ετών από το γυμναστή-προπονητή της και μετέπειτα ηγετικό στελεχος της Χρυσής Αυγής  . Τότε, την είχε απειλήσει ότι κανείς δε θα την πίστευε αν τον κατήγγειλε. 

Aκόμα και όταν οι υποθέσεις αυτές φτάνουν στα δικαστήρια, οι δράστες πέφτουν πάντα στα “μαλακά” με ελαφρύτατες ποινές. Η κοινή γνώμη χαρακτηρίζει το περιστατικό ως μεμονωμένο, ψάχνει το φταίξιμο στο θύμα, στο πώς προκάλεσε το γεγονός, στην “κακιά την ώρα”, ενώ ο δράστης αθωώνεται/δικαιολογείται ως λευκός, ντόπιος, προνομιούχος.  Όταν αντίθετα ο θύτης ταιριάζει στο προφίλ του μετανάστη, τρελού, φτωχού, “περιθωριακού” τύπου, η κοινωνία σοκάρεται. Σπεύδει να καταδικάσει και να δικαιολογήσει τα δικά της στερεότυπα.

Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί μπορεί να είναι οι άντρες της διπλανής πόρτας.
Δεν υπάρχει άντρας ο οποίος να είναι βιαστής από τη φύση του. Οι υπάρχουσες σχέσεις εξουσίας τους διδάσκουν ότι δικαιούνται χώρο πάνω σε ένα σώμα ή στην καθημερινότητα μιας γυναίκας και ο βίαιος τρόπος να το κάνουν αυτό αποτελεί επιβεβαίωση του ανδρισμού τους. Με την πιο υψηλή θέση στην έμφυλη ιεαραρχία, μπορούν να ικανοποιούν οποιαδήποτε επιθυμία ή να επιτελούν το ρόλο του “συμμορφωτή”.

Ο βιασμός είναι μια ακραία έκφραση έμφυλης βίας. Όμως αυτή ζει και βασιλεύει σε όλους τους τομείς της ζωής μας σε πιο ήπιες μορφές και ασκεί βία σωματική και ψυχολογική.

Στην εργασία, οι γυναίκες αμοίβονται και αξιολούνται διαφορετικά, ακόμα και σε “αξιοκρατικούς” χώρους,
Οι άνδρες κρίνονται για την συνέπεια και την απόδοσή τους, μια γυναίκα θα κρίνεται παράλληλα για την εμφάνισή της, για το πώς “πλασάρεται” αλλά και κατά πόσο ανέχεται παραβιαστικές συμπεριφορές.
Ο σεξισμός στην εργασία εισχωρεί ακόμα και σε προσωπικές αποφάσεις. Αν τολμήσεις να σκεφτείς την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα, το εργασιακό καθεστώς σε ανταμείβει με επιπλέον επισφάλεια και σε καλεί να το ξανασκεφτείς! Ας μη ξεχνάμε την έγκυο εργαζόμενη στην ΠΑΝΘΕΟΝ Κατασκευαστική στο Ηράκλειο, που απειλήθηκε από την εργοδοσία να κάνει έκτρωση ώστε να κρατήσει τη θέση της.

Στο σπίτι, οι γυναίκες είναι ταυτισμένες με το νοικοκυριό και με την ανατροφή των παιδιών της παραδοσιακής πυρηνικής οικογένειας. Την ίδια στιγμή όμως είναι αναγκασμένες να εργάζονται, θεμελιώνοντας μια έμφυλη ανισότητα.

Στο δρόμο, κάθε μέρα οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με κάθε λογής παρενόχληση, από την πιο “αθώα” μέχρι και την πιο βίαιη. Εφόσον επιλέξουν να κυκλοφορήσουν δημόσια, υφίστανται υποχρεωτικά σεξιστικά βλέμματα και χειρονομίες για το ντύσιμο, το βάδισμα, το βάψιμο, το σώμα,  την οδήγησή τους.

Η έμφυλη βία και η αποδοχή της δεν είναι δεδομένα και “φυσιολογικά”
Δεν είναι καμιά υποχρεωμένη να τα ανέχεται
Μέχρι την ημέρα που ενωμένα και αλληλέγγυα θα μπορέσουμε να βάλουμε ένα τέλος στην έμφυλη θυματοποίηση
ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Conqueer – ομάδα φύλου και σεξουαλικότητας ηρακλείου